1.

— Kia seka somero! ĝemis la knabo rigardante la ruĝan ĉielon, klaran kiel vitra kupolo.

- Jes, la maljunulo konsentis. Estas terure varme.

Ili staris ĉe la rando de la bruligita ebenaĵo. La malbenitaj deklivoj malbonodoris. Krom ili, neniu vivo animas la senfinecon de radioaktiva cindro. Eĉ iliaj arĝentaj protektaj kostumoj briletis neorganike sub la sanga suno. Ie, en la ombro, la konturo de la Urbo minacis kvazaŭ eltranĉita. La rompitaj paralelepipedoj elmontris nigrajn truojn rigardantajn blinde al la hele kolora mondo de la Ebenaĵo. La grizaj monolitoj estis, cetere, la sola monokromata aĵo en la multkolora kampo de pulvoro.

"De kiam mi estis malgranda, mi ŝatis veni kaj resti ĉirkaŭ Pustia," diras la knabo. Mi forkuris de hejmo kaj venis ĉi tien. Ĉiuj aliaj infanoj preferis resti en Hrubă kaj aŭskulti la babiladon de la maljunuloj, rakontojn pri antikvaj popoloj, kun Herooj kaj Libeloj.

- Ne menciu ilin ĉi tie. Ĉi tiu estas ilia jaro.

- Jes. Kaj? Vi simple ne ekkredis je la superstiĉo kun la alvoko...

- Mi kredas nenion. Sed vi neniam vidis Libelungi kaj tial estas facile por vi tiel paroli.

"Ĝuste. Mi rondiras ĉi tie dum pli ol dudek jaroj, kaj sincere, mi ankoraŭ ne vidis Libelungan piedon." Mi pensas, ke, en tiom da jaroj, ĉu ne, se ili ekzistis, estis al mi neeble ne renkonti almenaŭ unu el ili. Sed ne. Vi ne scias, maljunulo.

- Aŭskultu... kiel vi diris, ke via nomo estas?

— Cigno.

- Bone. Rigardu, Cigno, mi vidis ilin nur unufoje, sed sincere, mi ne volas revidi ilin.

- Kial?

- Estas malfacile kompreni. Post la Granda Katastrofo, kiam la Unua Ondo venis tra la mondon, homoj ankoraŭ estis solidarecaj kaj povis bonvenigi ilin, haltigi ilin...

"Sed kial oni devas haltigi ilin?" Krom tio, ke viro kun fusilo estas nevenkebla...

- Silentu, silentu, ĉar mi simple kapturiĝas, kiam mi aŭdas vin! Hej knabo, vi neniam vidis libelojn en via vivo kaj tial vi estas lerta pri konsilo.

- Nu, venu, kiel li aspektas? Venu, klarigu ĝin al mi ankoraŭ unu fojon.

- Ili estas iom pli mallongaj ol ni. La metalkrusto...

"Sed ĉu vi certas, ke ĝi estas metalo?"

- Kion vi pensas? Ĉi tiu cindro estas pli ol 90% metalifera. 90%, ĉu vi komprenas? Kaj tiam, nur pensu, kiel ili aspektas! Ili estas mutaciuloj. Ĉu vi lertas pri ĝi?

- Ne, mi ne komprenas. Kaj ĝis mi mem renkontos unu, mi ne havas manieron kompreni. Tio estas se ekzistas. Sed se vere estus, post dudek kvin jaroj... Kaj tiam, kio okazus tiel mirige, se ĝi atingus la Oceanon? Eĉ supozante, ke ili ekzistas kaj estas, kiel oni diras, kaj kiel vi diras, kial tiom da problemoj malhelpi ilin atingi la Oceanon?

- Mi ne scias, konfesas la maljunulo. Tiel oni lasis al ni ekde antikvaj tempoj, por ke ni ne forlasu ilin. Kaj tiam ankoraŭ estis Sciencistoj, gravaj Sciencistoj...

- Aj! diris la knabo, svingante la manon.

2.

La du piediras tra la cindro, disĵetante ĝin en magiajn ĉielarkojn. Je nur kvarono de geometria unuo kreskas la Plantejoj, kvankam, pro la deklivo, nenio videblas. Tie, ombraj arboj kun siringo kaj blankaj folioj donas fruktojn. Tie, kiam vi paŝas, la malseka argilo knaras sub viaj piedoj. Estas homoj tie. Homoj kiel mi, kiel vi, vivantaj homoj, kiuj enamiĝas, kiuj parolas, manĝas kaj dormas. Homoj, unu malantaŭ la alia, signante per la fumo de la fajroj de monteto al monteto, vespere post vespero, ke ili ne estas enterigitaj en cindro, ke ili loĝas la planedon, fortaj, liberaj al la Horizonto trans kiu leviĝas la Sunoj, kaj pretere de li. Kaj nur kvarono de geometria unuo: La dezertejo, la multkolora cindro, la hirudoj, la fendita grundo, la Nekropolo.

La du trairas la Sovaĝejon, sondante la polvon jen kaj jen per siaj lancoj.

- Atentu! diras la maljunulo, montrante al li la nubon da ĵetkuboj.

- Jes, pluvos, finfine! konsentis la junulo.

Mi daŭrigas, diskutante la fantomojn kiujn, krom la maljunulo, kiu verŝajne kuŝas, neniu sur la Plantejo vidis.

3.

La pluvo estis multe pli forta ol la seka sezono sugestus. Estis alia varmega jaro! Nur antaŭ kelkaj monatoj, en la komenco mem de la sezono, fajra lango eksplodis el la Suno, kaj dum tagoj kaj noktoj en vico ĝia malrapida disŝiro tra la Universo estis vidita sur la ĉielo.

4.

La pluvo tondris super la cindro, irize sur la akvosurfaco en makuloj de strigaj koloroj: la milkolora haŭto de la Tero, de la Dezerto. Ambaŭ ŝirmiĝis sub la arĝenta kovrilo kaj admiris la bobeladon de la ŝprucaĵo, batante kiel tamburo, senĉese.

- Kio estos tio? demandis la junulo.

Ĉe la piedo de monto, en la akvo, io moviĝis, kiel senfina lukto.

”Kaj mi serçis dum kelka tempo kaj mi ne komprenas, kio povus esti,” diras la maljunulo. Ni iru vidi.

Ĉar la nokto falis, la sola lumo leviĝas de malsupre, de la radioaktiva polvo. La akrido en la flako apud la fungo palpebrumas al ili bunte, kvazaŭ signante ilin.

Ili kliniĝas antaŭen kaj rigardas ion neviditan. En la flako, la polvo ŝajnas vivi, absorbante la akvon, kiu fermentis en viglaj koloroj. Kaj el la fekunda koto, diversaj malgrandaj, metalaj vermoj komencas aperi. Tage, sub iliaj okuloj, el tiuj vermoj, kiuj bone ŝvelis, jam aperis ia molaj kaj rozkoloraj infanaj manoj.

- Kara bona! Ili estas! flustris la maljunulo.

Ĉirkaŭrigardante, sub la palaj radioj de la tagiĝo, la tuta kolbo tremis diverskolora. La dezertejo komplete transformiĝis en senfinan amason da energie skurĝantaj metalaj larvoj, eltirinte siajn rozkolorajn manetojn el la peza plumo de lumineska polvo.

"Ni devus fari ion," diris la junulo, ekzamenante la sangan sunleviĝon. Ni ankoraŭ havas tempon.

- Ŝŝ! murmuris la maljunulo. Restu silenta! Bonvolu silenti! Faru tion, kion vi volas, sed ĉesu paroli, ĉesu bati min super la kapon per viaj sensencaĵoj! Nur rigardu ilin! Kion vi volas fari kun ili? Rigardu! Ĉi-foje ili alvenos!

Ni nenion plu volas diri! Scias ĝin! Ni ne plu estas!

La junulo dispremis kelkajn larvojn per sia kalkano. Incitiĝis lin la indiferenta pesimismo de la maljunulo, la svena fatalismo, kiu eliris el liaj vortoj kaj sinteno. Li dispremus la larvojn per la piedo kaj kiam la metala krusto krevus, la penetranta polvo disvastiĝis en la aero por momento.

Kiam li laciĝis kaj ĉirkaŭrigardis por konstati sian laboron, ĉar ŝajnis al li, ke li farus videblan deklivon en la maro de la vivo per piedpremado, li malkovris, ke li tute ne sciis, kien li paŝis kaj kien li estis. ne. La lokon de la dispremitoj tuj estis prenita de aliaj, elkurantaj el la polvo. La polvo mem ŝveliĝis kaj ĉiu partiklo estis larvo. Se vi flankenpuŝis la supre, la malsupraj, kiuj pacience atendis sian vicon, komencis rapide disvolviĝi, atingante la lastan taĉmenton post kelkaj minutoj, elprenante siajn rozkolorajn kaj fragilajn manojn de voluptemaj infanetoj el sia metala ŝelo.

5.

La du estis enirintaj la Plantejon venante de la lunarko de la Plain-plaĝo kiu etendiĝis malantaŭ ili, en ĉiuj direktoj, giganta, ĝis la Oceano kiun la legendoj menciis. Malpuraj, ili pasis de viro al viro, de trinkejo al trinkejo, levante la homamason. Tiam paniko kaptis la korojn de la mizeraj pleboj, kaj ĉiu spiro moviĝis, frenezigita de timo. Kio alia povas kaŭzi timon en la animoj de malriĉaj vivantaj, mortantaj kadavroj? Kion devas timi la malriĉuloj malsataj kaj kovritaj de vundoj, posteuloj de tiuj, kiuj vidis la polvofungojn malfermi siajn ombrelojn super la Urbo? Kaj tamen... tamen, jen, estis io, terura fantomo elŝirante el ĉiuj kestoj terurkrion, per kiu ili avertis unu la alian, terurigitaj, ke "la Libeloj venas"!
Granda Dio, sed eĉ la morto estus volonte ricevita de ĉi tiuj estaĵoj de la profundo, kiel estingon de iliaj pasioj! Libeloj venas? Tre bona. Ilia komerco, ili venu!

Sed estas, ŝajnas, io terura en la alveno de ĉi tiuj Libeloj. Io, kio igas la sterilan virinon decideme tiri sian kapuĉon sub la mentonon, kolekti la ŝtofon de sia arĝenta kabo al sia ftizomanĝita brusto, ekpreni sian lambastonon de la sojlo kaj, lasinte sian senfruktan hejmon, kuri trans la ebenaĵon multkoloran, tie. La deformitaj anasoj, kun manoj kaj piedoj sekaj de naskiĝo pro la nenatura suno iam vidita de siaj gepatroj, floranta super la sanga buterlakto, ankaŭ trenas siajn kriplulojn trans la kampon, vekante la cindron per movantaj paŝoj, rapidante kun la hurlado de sovaĝaj bestoj sur. la strangaj estaĵoj, pafantaj — kaj la malfortikaj kaj sendanĝeraj korpoj el la cindro de Valo de Morto.

6.

La libeloj estis feroce atakitaj, ekde la unua momento, per ĉio, kion la homo povis uzi por la celo de detruo.

Kiam alvenis la unuaj grupoj de lokuloj, vespere, la larvoj jam definitive leviĝis kaj nun similis junulojn dormantajn. Ili ĉirkaŭpaŝis, vermantaj, kun fermitaj okuloj, kun mildaj movoj, ŝtelirante unu inter la alian en kompakta homamaso. Kion sonĝis tiuj belulinoj, kun siaj ridetantaj vizaĝoj, kun siaj bele koloraj roboj? Kiajn sonĝojn iliaj rudimentaj kapoj povus distri, iliaj nebulaj mensoj de mimesis ŝprucantaj el sporoj rekte ĵetitaj en faden-laboritajn geedziĝrobojn, za-ĉemizon kaj funebran robon! Ili ne plu trankviliĝis per emfaze salutante unu la alian, kiam ili renkontiĝis kaj, en tiu delira amaso, ili ĉiam renkontis iun kaj tial ili tenis ŝin en servila riverenco, dekstren kaj maldekstren.
Kiel ili perceptus unu la alian, kiam ili plenumus la riton de sia somnambula danco en blinda tranco de magiaj enirpermesiloj? Ĉu estis programita algoritmo, kiu ordonis al li? Ĉu leĝo de la ludo, kun abstraktaj pecoj, en kiu Noima vivas, ie aliloke, super aŭ sub la ĉizitaj figuroj, en la ludo aŭ de la ludo? Ĉu la ludo estis la sekreta mastro de la fantomaj karikaturoj, hipokrite ŝajnigante farson de la mondo? Kiu mondo?

Kaj la homoj, la kripluloj kaj mizeraj homoj flanke, kuregis kun bastonoj, aŭ kun malnovaj armiloj lasitaj, per kiu scias kia miraklo, sendifekta de la tempo de la Granda Katastrofo, aŭ kun kampaj iloj alportitaj speciale por ĉi tiu celo kaj kun furioza. batoj, ili detruis la fenomenajn Aperojn. Kaj kiel strange tiu ĉi kolektiva murdo povus aspekti! Kia kurioza afero estis la legitima ekstermo, en kiu la viktimoj estis reproduktitaj mekanike, vico post vico, per stampo desegnanta ilin fidele post profunda kaj PERFECTA arketipo, iliaj puraj vangoj, glata karno, fantastike kontrastante kun la kompatinda stato de la ekzekutistoj en; la legitima speciodefendo. La principo de Bono portis tiel konfuzigan eksteran veston en ĉi tiu konflikto, ke eksterulo, ekster la problemo, povus esti restinta kun la profunde erara kaj kontraŭintuicia impreso, ke la masakro estis de PERFEKCIO, kaj estus tre malfacile konvinki iun, ke la abomenindaj brutoj ili estis, ĉi-foje, la justa kaŭzo. Sed justa el kiu vidpunkto?

7.

Libeloj sekvis sian metamorfozon dum la tuta tago. Kun la tuta buĉado, kiam la tagiĝo rompis sian sangon super la Senfina Dezertejo, la kadavroj estis ne pli ol sensignifa marĝena limo al la grandioza bildo de la Sentera Forto.

Kvazaŭ la urbo el la dezerto, mortinta por kiu scias kiam, leviĝus el la tomboj, kun morto post morto tretante, la loĝantaroj de loĝantoj, kiuj estus pereintaj sub la malvarmaj volboj tra la tuta Historio, por elverŝi el la lepraj katakomboj. de la muroj, amase amase, rekte de la stratoj, tra kiuj pasis la kompatinda procesio de Paraginia, rekte super la ruinigita kampo ĉirkaŭe, kie okazis pia kaj ĝoja karnavalo, lumigita per diverskolora lumo.

Cigno ankaŭ laboris flank-al-flanke kun la aliaj, turnante la pezan klingon, per kiu li hakis la korpojn, kiuj terure metamorfozis antaŭ liaj okuloj, de la lamaj estaĵoj, kiujn ili estis la antaŭan nokton, ĝis la scenejo de frenezuloj freneze kaj servile salutantaj. unuflanke kaj en alia, ĝis la nuna aspekto, impona, forta, eligante dispremantan impreson de perfekteco kaj idealo. Kompreneble, Swan ne konsciis, same kiel tiuj ĉirkaŭ li, pri la impona kontrasto, kiu diferencigis tiujn, kiuj buĉis de la buĉitaj en la fantazia cluĉeto de Morto, Vivo. Li nur turnis sian glavon nomitan Galantdourh, kreante larĝajn deklivojn en la sveltaj korpoj, kiuj nun leviĝis sub la suno, pli rektaj, pli puraj, pli molaj. Ne, Cigno ne povus diri, ke li sentis ian abomenon al siaj kunuloj, kun kiuj li hakis seninterrompe, tage kaj nokte, en la ĉiam pli terura amaso da kadavroj jam kadukiĝantaj, dum aliaj larvoj rapide ŝteliris inter la ripojn restarigi la handikapon, por kiel eble plej frue piediri fiere tra la Ebenaĵo. Ne! nek li sentis ian komprenon aŭ admiron antaŭ la Perfekteco de la formoj de la dormantaj, kiujn li hakis, nek kompaton pro ilia luktado post li, kiam la rando de la armilo, trapasante ilin, vekis ilin por momento, dum unu sola. momento de flugo: en la Morton. Cigno sentis nenion krom la ĝojo de la ago, apud la homoj, kies varmegan spiron ili sentis, kiam ili pli proksimigis siajn ruĝajn vizaĝojn, manĝitajn de leproj ŝankroj, por krii ankoraŭ unu kuraĝigon en la nepriskribebla ĥoro.

Grandaj plifortikigoj jam alvenis. Miloj kaj miloj da fortaj brakoj ventumis la akrajn ilojn etendiĝantajn sur la senfina kampo de morto, sed sur tia mallarĝa strio, tiel mallarĝa!

- Nu, nun kion vi pensas? demandis la pli maljuna viro, kiam ili haltis unu apud la alia por viŝi la ŝviton, kiu fluis sur iliaj vizaĝoj, kiuj estis kuntorditaj en ferocaj maskoj de deĉenigita malamo.

Cigno silentis, rigardante la vidon de somnambuloj, kiuj rezignis saluti unu la alian, nun preterpasante unu la alian sen doni ajnajn signojn, ke ili perceptos unu la alian iel aŭ alian. Ili ne lasis vidi, ke ili ankaŭ rimarkos ilin, sklavetojn de iuj malklaraj tradicioj, mortigante seninterrompe, sed kaŭzante tiel malgrandan kaj sensignifan damaĝon.

— Ili ne rajtas ŝvebi! la maljunulo obstine kunpremis sian pugnon. Se ili leviĝos, ĉi-foje estas tiom da ili, ke ni ne povos malhelpi ilin atingi la Oceanon.

- Ĉu vi volas forlasi min, maljunulo?! Mi ne plu eltenas vin! Cigno klakis.

Sed, kvankam ĝi klakis al li, li ne sentis ian repuŝon, nek kontraŭ la krepa vizaĝo de la alia, nek kontraŭ liaj manoj odorantaj je la malklara suko, kiu fluis el la korpoj de la Libeloj, kiam li plantis en ili la malvarman klingon, nek kontraŭ la aliaj detaloj kiuj- karakterizis ilin. Ŝi nur sentis, ke ŝi amas lin, kaj la du aliajn, kun falĉiloj, kiuj tranĉas seninterrompe de dekstre kaj maldekstre, kiel en taga laboro sur la kampo, disĵetante kapojn kun okuloj ĉirkaŭe vitrecaj.

- Oni devas ĉiakoste malhelpi ilin leviĝi! anonimaj voĉoj ripetitaj, kaptitaj en flugo, avertaj.

"Kaj, finfine, kian gravan aferon ili povus fari, se ili atingos Oceanon?" miris Swan, tamen, kiam li rememoris, kiel ili forlasis la akvon kaj kiel la multkolora polvo fariĝis en tiel mallonga tempo la preskaŭ maturaj Libeloj de hodiaŭ, li ŝajnis lasi sin forporti de la ondo de suspekto, supozante. tiu timo estis, oni vidas la aferon, por ke, povante profiti de tiom da akvo, la polvo de la fantomoj ne kovru la tutan Planedon — aŭ eĉ la Universon.

8.

En la fino, eĉ la sklavoj de la posteuloj de la kaptitoj de la Granda Katastrofo estis alportitaj.

- Sur ili, knaboj! kriis la gardistoj, kiuj laboris apud tiuj, kiujn ili vipis ĝis ili sangis. Li ne devas leviĝi! Jen la gardvorto!

Kaj la sklavoj, skuitaj de teruro, metis sian tutan animon en la malesperan provon savi siajn kruelajn tiranojn. Ĉar kion alian homo, kondamnita al vivo, povas oferi sin?

Sed la Libelungi ankaŭ esence ŝanĝiĝis. Altaj, brilante multkoloraj, ili fiere elmontris siajn brustojn. Estas vere, iliaj okuloj estis ankoraŭ fermitaj, sed ili procedis kun precizeco, kiu igis vin demandi, ĉu ili povas vidi tra siaj palpebroj. Senseksaj, obtuzaj, ili leviĝis el la ŝlimo kiel spitemo al Eterneco.

“Oni ne plu povas haltigi,” la maljunulo enspiris en la orelon de Cigno. Ni serĉu ĉevalojn kaj prenu ĝin unue de la aliaj, ĉar post tio estos katastrofo.

"Ĉu vi estas certa, maljunulo?" Cigno serĉis lin rekte en la brilego.

- Jes. Ĉi-nokte. Mi vidis ilin unufoje antaŭe.

"Kaj mi ĉiam estas tia?" demandis la junulo.

- Ne, ili neniam antaŭe estis tiaj. Estas terure!

La kompaktan tablon estis movita de centra turbiljono, kies rapideco senĉese akcelis. La fermokulaj estaĵoj, kiuj ŝajnis ne havi difinitan celon en sia blinda vagado, kolektiĝis en ununura, unuforma movo, formante ilin en regulajn vicojn. Eĉ nun ili ne konsideris la amason da brakoj, kiuj rikoltadis ĉe la randoj, ĉar estis multaj, sennombraj, kaj la brakoj rikoltadis ĝis elĉerpiĝo sen percepteblaj sekvoj.

Cigno kaj la maljunulo ŝarĝis kelkajn aĉajn pakojn sur du ĉevalojn kaj atendis iom pli preter la teatro de eventoj. Ili grimpis sur tumulon por pli bone vidi kaj, post tiom da tagoj de nemanĝado, ili mordetis la rezervojn de la taŭga sakramento, kiu atendis ilin sendifekta ĉe la fundo, ĝis ili tute velkis. Neniu estis tuŝinta tion, kio estis ilia, ĉar neniu restis en la setlejo. Ĉiuj estis ĉi tie.

Regante la mapon de la ĉirkaŭaĵo, komence estis nur ili du, suprenleviĝintaj sur la ŝtuparo por ekzameni la buterlakton. Tiam, iom post iom, aliaj kunvenis ĉirkaŭe, pli kaj pli, surĉevale, atendante. La tufa barbo de la maljunulo flirtis en la furioza vespera vento, ordonante la konon de sekreto al kiu la aliaj ne havis aliron. De tempo al tempo, ĉiuj okuloj turniĝis al li. Sed la maljunulo restis senmova, rigardante malproksimen. Kiam noktiĝis, fajroj estis ekbruligitaj sur ĉiuj montetoj ĝis la okulo povis vidi, limigante la limojn de la Sovaĝejo de la limoj de la Plantado de homoj tavoligitaj en samcentraj ondoj de efiko: unue miloj, poste milionoj, poste miliardoj, popoloj. de popoloj, unu malantaŭ la alia : fajroj al la senfunda tagiĝo, brilanta de gorĝo al gorĝo ĝis kie la sunoj leviĝas de la Oceano, sur kiu la Planedo flosas kiel testuda ŝelo, vagante tra la Kosmo. Kaj ĉiu monteto estis kiel lumturo en la nokto, gvidanta la polvan vojon de iuj neviditaj ŝipoj, kiuj ekiris trankvile, sekrete, kontraŭ la Tempo, sur la kurso de Rivero kun malklaraj kaj maldiligentaj akvoj. Tra la mallumo nur strangaj susuradoj kaj profundaj muĝadoj, kiel la maro, instigataj de la ondoj de la alia armeo, sennombraj, kiu ion preparis, tie, kelkajn paŝojn de ili, aŭdiĝis. Io neantaŭvidita kaj kolosa graveco, io, kio tremigis vin kaj kroĉis la arĝentan kontraŭradian kapon ŝiritan kelkloke al via brusto per tremanta mano. La malnovaj kaboj montris la brustojn de la militistoj, ilia karno pendanta, ronĝita de nekuracebla kadukiĝo. Tie kaj tie, virina krio aŭ huŭo en la sufero de plezuro ŝajnis defii la solenecon de la momento; kaj la ĝemoj de infano ŝajnis brutale ŝiritaj el teneraj korpoj, ĵus oferitaj ĉe la altaro de vivo "multe pli proksima al morto ol al eraro" aŭ al vero. Estis la nokto de kolosa geedziĝo, kie nenio kuniĝis kun cindro por naski la monstrajn bastardojn de incesto. La edziĝanto estis vestita per Pulvoro, la novedzino en roboj de antikva mallumo, kun miloj da steloj brilantaj en la varpo. Kaj la gastoj portis la signon de la nokto; kvazaŭ la Bankedo, al kiu ili ricevis la inviton, estus funebra bapto.

- Kaj, ĉefe, memoru: kiam ili leviĝas, ili ne rajtas sidiĝi ie ajn! la maljunulo sentence diris. Jen nia espero! Jen nun la gardvorto!
Kaj la aliaj kapjesis, silente aprobante lin.

9.

La virino forsendis la infanon, por ke li ne vidu, ke ŝi suferas tiel. Ŝi anhelis peze, sufokiĝante pro sia gruntanta spiro, kiam la malfortika voĉo igis ŝin engluti la amaran likvaĵon, kiu plenigis ŝian buŝon.

- Panjo, rigardu anĝelo!

- Mi diris al vi, ke vi ĉesu resti ĉi tie kaj ludi iom plu, en la alta herbo... flustris la virino, penante regi sian neelteneblan tuson. Sed ĉar li ankoraŭ rigardis supren, lia tuso fariĝis kompatinda rukto. Li sidis kun la buŝo malfermita kaj, ĉar de kelkaj tagoj li nenion manĝis, kaj la steriligita kaj sengusta akvo ne estis asimilita de lia korpo, li disvastigis la fetoron de putro el la internaĵoj, kiuj trempis sur li. Ŝi rigardis malklare supren, kiam la infano tiris sian malbutonumitan kabon, obscene malkaŝante sian suĉintan ventron kovritan de nenaturaj, nigraj kaj buklaj haroj, ĝis inter ŝiaj ŝvelintaj mamoj.

"Patrino, patrino, kio estas, kio okazis?"

La virino finfine rigardis malsupren al la kalva kapo de la etulo kaj, per nekontrolita gesto, etendis la manon por karesi la malfermitajn vundojn en lia kranio.

- Ho mia Dio! ŝi ripetis. Jes, Dio, lasu ĝin pluiri! Dio gardu, ke ĝi ne ĉesas flugi ĝuste ĉi tie! Sinjoro, konduku lin al la najbaro trans la monteto, konduku lin al la dezerto.

Gapantaj okuloj sekvis la evoluon de la mildaj estaĵoj sub la alta ĉielo kvazaŭ gutante per sango.

Li estis nenio krom kokido, malfermita vizaĝo, kun malhelaj kaj kavaj okuloj, kun ronda metala kranio, brilanta rubeno en la suno: Libelo, kiu ĵus malfermis siajn okulojn al la mondo post longa kaj senreva dormo, en kiun ĝi faris nenion krom ripeti la aŭtomatan programon de iuj nekompreneblaj gestoj, kiujn la specio enplantis en lian korpon antaŭ ol li naskiĝis, li sekvis trajektorion, signifon, kiu lin animis, konfuzita, lanĉante lin sur ĉi tiun vojon kvazaŭ sur. specifa vojo. Fluoreskaj flugiloj, striitaj per geometria holografio, batas je centoj da miloj da pulsadoj sekundo, tenante lin suspendita en la aero super la unika bildo magie reflektita en lia spektroskopa serĉo. Tiel, la kompatinda kanbarilo ĉirkaŭanta la fremdan kampon ŝajnis al li de tie supre kiel mirakla malfermo de surradiado, kiel mirinda ĉielarko de vivo, kaj la virino mansignis al li, precipe al li, montrante al li la spektran formon apude. ĝi. Kaj la Libelo proksimiĝas por malsupreniri kun ili, por konsoli ilin. Li sentis senfinan kompaton pro la tragika tumulto de la infanetoj, la vermoj de tiuj, kiuj ne sciis flugon, rampantaj tiel proksime al la tirana polvo.
Sed kiam li etendis la manon por karesi ilin, penante doni al ili almenaŭ guton de la nedireble dolora kaj amara tenero, kiu plenigis la malplenon sub lia metala kiraso, la polvoestaĵoj enkuris, terenbatis lin per ferocaj batoj.

Li estis tre juna Libelung. La kiraso cedis, knarante sub la batoj de la konstruligno kaptitaj de la mortanta virino kaj ŝia filo.

- Kial li faris nenian geston por defendi sin? demandis la mirigita infano, zorge gratante la skrofulajn ulcerojn inter siaj kruroj.

"Libeloj neniam defendas sin," la virino klarigis.

"Bone, sed kial do ni mortigas ilin?" la infano denove demandis.

"Por ke li ne sidiĝu," respondis la neatenta virino, aŭskultante la proksimiĝantan tumulton. Tio estas la gardvorto.

Tiam la tondro elverŝis. Rajdantoj sovaĝe brue preterpasis, svingante siajn akrajn armilojn. Vidinte ilin solaj, kelkaj kuregis kun siaj rapidaj ĉevaloj super la sulkoj kaj atingis ilin, per bato disfendis la infanon, kaj tiuj, kiuj ne kolektiĝis por ronĝi la karneton el la kurbaj ostoj, rulis la virinon aŭ amuzis sin je la kosto. de ŝiaj suferoj.

Ili estis la unua ondo.

10.

Antaŭ la Libeloj, la hordo ruliĝis, delirante kaj ruinigante la fremdajn teritoriojn, plene profitante la neatenditan trudiĝon, buĉante ĉion survoje, ne por trankviliĝi, ne ĉesi flugi. Estis ege agrable povi bati inter la okuloj de la estaĵoj malsuprenirantaj de la ĉielo sur via vojo! Por havi glavon en la mano, trempitan en la lakteca spermo, kiu trapenetras la flok-malpezajn korpojn de la junaj Libeloj!

Post la unua ondo restis nur la bonŝanculoj, kiuj sukcesis kaŝi sin en la nestkavernoj sub la tero, ĉar la unua ondo konsistis el la plej aŭdacaj, rapidantaj por kapti, ŝiri kaj mortigi.

La dua ondo venis kun koloraj matoj disfaldiĝantaj en la vento. Oni kantis kantojn, oni batis kotlotojn, oni forkaptis virinojn per arkanoj, oni mortigis bebojn. La viroj, kiuj ne tuj surselis por miksi sin kun la hordo, estis pendigitaj renverse de la kalendulaj branĉoj ĉe la piedo de la vitrigitaj arboj, kiuj gardis la flankon de la Ebenaĵo de Kulturoj prenitaj en la hufoj de la rapidaj ĉevaloj de la Sovaĝejo.
Ni estas homoj! Miliardoj! Kaj post ni venas la Libeloj, kiuj ne rajtas sidiĝi, kiuj ne devas sidiĝi!

Kaj, efektive, post la dua ondo sekvis la Libeloj. Kiam ĝi alteriĝis, unu el la flugo estis ligita per siaj flugiloj al la polo kaj igita viva fajro. Tiuj de la tria ondo, rajdante la tutan tempon sub la grego, batis ilin de la flugo de la ĉevalo, pafante ilin en flugo, faligante ilin per ŝtonoj, rompinte al ili la maleolojn. En la maldormo de la grego, la Kulturoj restis kovritaj per sia ŝirita metala kiraso.

Sed eĉ la Libeloj ne plu estis la samaj mildaj estaĵoj, kiuj iam elrampis el la dezerto proksime de la Nekropolo. Ili fariĝis altaj, brilaj kaj brilaj, kun vizaĝoj profunde fositaj en metalon, korpoj el solida titanio kaj aluminiaj konkoj. La flugiloj senĉese ekbrilis kaj, kiam ili venis, la horizonto estis mallumigita de antikva krepusko. Miriadoj estis postlasitaj por putriĝi sub la ruĝa suno de la forcejo de la Planedo. Miriadoj daŭrigis sian altan, triumfan flugon. De la momento, kiam ili venis en la mondon, ili nenion estis nutrataj. Ili kreskis kaj disvolviĝis memstare, ĝermoj de senbrida energio, altiĝantaj por transcendi la turmenton de ĉi tiu mondo kaj atingi tien, kien ili estis destinitaj malsupreniri. Nenio povis haltigi ilin. Ĉi-foje nenio malhelpos ilin atingi sian sekretan celon, al kiu ili ĉiufoje kuregis en ĉiam pli sublimaj entelekoj, al nerevokebla venko.

11.

Cigno rajdis apud la maljunulo. La manĝaĵo finiĝis kaj ili finis formanĝi unu la alian. Ili dormis sur la selo de siaj ĉevaloj, glavo en la mano, veturante konstante sub la grego kiu direktiĝis, en tute rekta linio, al la nebula celo.

- Ni ne devas lasi ilin sidiĝi! kriis la maljunulo.

Sed li malkaŝis al li, flustre, antaŭ longe, ke ili ne povos haltigi ilin kiel antaŭe.

Kaj Cigno nun rigardis kun intereso kaj estimo la estaĵojn en la kompakta nubo, sub kiu ili rajdis tage kaj nokte, alportante mallumon kien ajn ili pasis.

- Kial li transirus la kampon? Se ili estus preninta la rektan plej mallongan vojon al la Oceano, ili estus tie antaŭ longe kaj ni ne estus povintaj fari ion al ili, miris Cigno.

- Eble la Oceano ne estas ilia celo, sed, kiu scias, iu specifa loko...

Ili turniĝis senĉese, vekante kirlojn kaj fluojn, kiuj flirtis siajn plumojn, lasante de supre fali eternan flokon de ŝiritaj anĝeloj. Tamen, la nubo daŭre ekzistis, preme ŝvebante sub la ĉielo kaj montrante kiel sago LA SIGNIFON.

12.

Atinginte la plej progresintajn limojn de la Loĝata Zono, la plej multaj el la kavaliroj deĉevaliĝis, rezignante. Sed li kaj la maljunulo daŭrigis sian vojon, rajdante silente, kokso al kokso, lancoflago al lancoflago, glavoj batantaj ritme super la pugo de la purpuraj ĉevaloj. Kaj Swan unuafoje konstatis, ke, kvankam li estis apud la maljunulo dum jaroj kaj jaroj, homa vivo, li eĉ ne konis lian nomon, li neniam havis la scivolemon demandi lin, kiel li nomiĝas, sed , li pensis en si, profunde kian signifon povus havi la nomo?

Kiel profunde enpresita en lia memoro estis la bildo de tiu Libelo, kiu falis de alteco, kiu kviete rigardis kiel ĝi venis, respektoplene leviĝante sur la piedojn, kun rompitaj flugiloj! Ili proksimiĝis galopante kaj, kiam ili venis vizaĝ-al-vide, ili studis unu la alian dum kelka tempo, scivoleme. Kaj Cigno etendis la manon, tremante pro emocio, por senti la brilan, rigidan pneŭon, kies aspekto denove ŝanĝiĝis. Al la tuŝo, ĝi donis al li fremdan senton kaj lia haŭto sulkiĝis pro interna malvarmo. Rigardante de malproksime, li atendis ion tute alian.

Tiam la maljunulo etendis al li sian glavon, kaj Cigno, ekkaptante ĝin per ambaŭ manoj, levis ĝin super sian kapon, rigardante la glaciajn okulojn de la Libelung. Kiam la klingo falis, tratranĉante la aeron, eĉ ne unu ĝemo eskapis de la detruita korpo. Viro, eĉ virino, trafita de morto, ĝemas, ion eldiras, malbenas, dankas aŭ almenaŭ ploras. Sed la tordoj de la Libelung estis mutaj.

"Eble ili ne havas langon," li proponis, sed la maljunulo malaprobe balancis la kapon.

La kavalkado daŭris al la Tero ĉe la Fino de la Mondo. Ili eniris gigantan grandurbon, multe malpli difektitan ol la Ebenaĵoj-Tokropolo, signalante areon kie puraj armiloj estis uzitaj. Longe sonis la ĉevalaj hufoj sur la ŝtonŝtonoj de la stratoj inter la restintaj blokoj, same kiel ili estus en la pasinteco: nek pordoj, nek fenestroj: simplaj nerompitaj paralelepipedoj sekvitaj indiferente de la troto de la ĉevaloj, balanciĝantaj. , dum ili preterpasas, en la eterna krepusko, kiu regis sub la libelnubo.

- Vi promenas tra la Eterna Urbo, diris al li la maljunulo.

- Tra la Citadelo kiel? li demandis, pensante, ke li ne ĝuste aŭdis.

Ili marŝis senĉese tra la Urbo plagita de bone konservitaj ŝtelistoj. Tiam, subite, la Urbo plonĝis en la Oceanon. De la maro, subakviĝintaj konstruaĵoj ankoraŭ leviĝis super la akvo, sed kie la ondoj trafis la teron, formiĝis mallarĝa strando. Antaŭ la plaĝo malfermiĝis vasta placo, ĉirkaŭita de kolonoj ĝis la ĉielo.

La Libelungi malsupreniris tien. Kvankam restis nur milionono el tiuj, kiuj iam forlasis la Sovaĝejon, verŝajne, ankoraŭ estis multaj, superforte multaj.

"Estas finite," murmuris la maljunulo.

Vere, estis nenio por fari. La libel-vortico trankviliĝis, vekante fortan venton, kiam la suno reaperis en la klara ruĝa ĉielo. La plumbo-verdaj ondoj frakasis kontraŭ la rokoj, disvastigante ĉielarkan irizacon en la aero. La kadavroj sur la bordo, puraj kaj belaj kiel ni, portataj de la fluoj, maldiligente movis siajn membrojn.

La libeloj kolektiĝis en samcentraj duoncirkloj. La grupoj de rajdistoj unuvoĉe ĵetis siajn lancojn. La ŝtalaj pikiloj bruis kiel hajlo sur siaj za kadavroj, sed la Ekzaltuloj ne atentis la furiozan atakon de la kavaliroj en la seloj de la blankostaj ĉevalĉevaloj. La ŝtalo frapita de la stratosfera malmoliĝo de la diamant-tegita kiraso nur ekbrulis, kaŭzante neniun difekton. Cigno kaj la maljunulo deĉevaliĝis kaj glitis tra la homogena reto de flugilhavaj metalaj korpoj al la centra punkto, kiu enfokusigis la cirklan aron. Ĉirkaŭe leviĝis la longaj kaj firmaj vizaĝoj, modeligitaj en la plej malmola metalo en la Universo. Antaŭ la unua vico, kun la kruroj subakvigitaj en la akvo ĝis super la genuoj, Libelo kiel lumturo levas la brilantan randon de sia brako al la ĉielo, fendante la aeron per muĝado, en grandioza, sankta, emocia. gesto. La suno sangis la flugilojn de la travidebleco, tra kiu ĝi refraktis en sennombraj nekonataj nuancoj, malkaŝante ludojn de abstraktaj spacaj bildoj, reliefe. Tiu, kiu ŝajnis esti la reĝo de Cârdulu, levis denove la manojn super la sennombrajn homamasojn kaj, tiam, el la fortaj kaj malplenaj kestoj eksplodis gutura, sed harmonia muĝado, vibranta kiel orgeno, kies pipoj estus Historio.

- Ho mia Dio! flustris la maljunulo. Do tio estis! Do jen!

Ŝajnis, ke senlima malĝojo kvietigas, nun kaj ĉiam, iliajn batitajn animojn. Cigno falis sur la genuojn, vizaĝmalsupren en la sablo, tirante siajn harojn de sia kapo per ambaŭ manoj kaj frakasante sian frunton kontraŭ kristalpolurita mozaiko kahelo.

Kaj grandaj larmoj ruliĝis el la okuloj de la maljunulo, gutante el lia barbo implikita en lia brusto.

Kaj la kanto de la Libeloj fariĝis ĉiam pli penetranta, alprenante grandiozan kaj draman allogon, korŝire leviĝante, senegale, super la mortinta Oceano, super la dezerta Mondo. Grava, sen intonacioj, metala, rekta, dispremanta, levante la spiriton al la plej altaj altecoj de la Abismo kaj Dezerto. La kanto de la Libeloj sur la strando kie la Oceano batas kontraŭ la muroj de la Eterna Urbo.

(1980)