Ibhib, la artileriisto de Longville, vekis min el la kaverno.

Semajna vetero balais tra la katakomboj de Beauburg. Li demandis pri mi maldekstre kaj dekstre. Li ekhavis problemojn per ĝenado kun kelkaj vespertuloj. Li palpis ilin kaj trinkis ilian sangon.

Pehlivanul!

Tiam li restadis sur la bordoj de la subtera rivero kaj petoladis kun tiu niksino el Oache, Brunhila. Li mordis ŝiajn macojn kaj metis ŝin en inferon kaj ŝi kriegis en unu el la fendiĝintaj volboj de la galerioj kie la mortintoj vagadis. Jean Limbosu estis lerninta ŝian metion, mi povas ĵuri.

Kompreneble mi sekvis la pafanton per miaj monitoroj. Mi ne fidis friponojn kiel li. Ne multe ŝanĝiĝis. Estis kvazaŭ lia ventro kreskis. Estis kvazaŭ nebulo super liaj okuloj. Sed liaj skvamoj brilis kiel en la bona malnova tempo kaj liaj pojnoj laboris forte.

Kiam mi aŭdis, ke li klakis siajn bestojn, mi rapide tuŝis la torĉojn. Mi haltigis la motorojn. Mi deprenis mian bruston de mia brusto. Mi embuskas.

- Staru senmove! Mi kriegis minace, pretigante miajn kuglojn.

Ibhib rikanis, malkaŝante siajn arĝentajn maleolojn, grakis mi ne scias kio. Mi ne kredis lin. Liaj naztruoj ekflamis, lia brusto leviĝis. Li rapide rulis la okulojn. Estis kvazaŭ li havis ion en sia menso. La urso! Lia ŝultro krakis kaj la buŝo de kanono eliris.

Kion mi atendas?!

Mi pafis salvon. La muroj tremis. La bruado ruliĝis al la surfaco, malaperante tra la kavaj stratoj de Beauburg. Kaj la pafisto?

Ha, ha, ha! Lia bastarda patrino!

Tiu bildo de li tre ĝojigis min. Li kaptis la kondukojn inter siaj arĝentaj hufoj kaj kraĉis ilin rekte en mian kruron, mi etendis mian harplenan piedon, kaj Ibhib eksplodis el la mallumo kaj kaptis min en siaj brakoj, muĝante pro ĝojo.

Miaj ostoj krakis. Ĝi estis verda, la nuda viro!

- Bazaro! Ĉu vi ne kaptis ŝimon sur tiuj? Ibhib demandis min, frapante siajn karnoplenajn lipojn plenaj de salivo.

- Kio pri vi, simio?!

"Mi iris al Trafalgar!"

— Ha!

- Mi tiris skatolon dum multaj tagoj!

- Ĉesu gargaradon! Diru al mi, kian venton alportas al vi. Kio estas malbona?

- Nu, kiel vi fartas kun la flavaj?! li klakis, gratante sian klapan orelon.

- Mi ne havas!

— Ha!

"Ĉu vi havas laboron por mi?"

"Mi havas, vi nuda knabo!"

- Provu. Mi mortas pro scivolemo, mi diris rapide, prenante puvon da pulvosuko.

— Moreaugarin sendis al mi vorton. La viro havas multan laboron por fari. Ĉu vi aŭdis pri malnovaj malpezaj diamantoj?!

— Mi aŭdis ion, ion, mi mensogis sen palpebrumi.

— Moreaugarin diras, ke ili havus kelkajn pilgrimojn venantajn de trans la kosma horizonto!

- Li ankaŭ rakontis al mi historion, mi denove mensogis, mia voĉo ne tremante.

— Malnova rakonto, ma, Bazar. Pilgrimoj estas sonaj estaĵoj naskita de la praa sono de la Universo. Unu belan tagon ili ŝtelis la Ideal Valurit Citadelon de la homoj. Ili forportis ŝin. Ili marŝis ŝin tra la tuta Universo ĝis la diamantoj de malnova lumo komencis paliĝi. Do la pilgrimantoj returnis sin de la vojo. Ili levis la fortikaĵon sur Venuso, kaj la diamantoj denove ekbrilis. Nur la Venusa civilizo estis detruita per perfido, falsĵuro kaj murdo. La Venusianoj ne rezistis la tenton. Ili volis fariĝi senmortaj kaj batalis ĝismorte por la antikvaj malpezaj diamantoj. Ili malakceptis sian kredon. Ili ŝtonumis siajn pastrojn kaj lasis siajn didomojn en ruinoj. La pilgrimantoj ĉiel trompis ilin kaj pelis ilin al milito unu kun la alia.

- Kaj la pilgrimantoj?!

"Ili ŝanĝis siajn planojn." Ili iris malsupren tra la vermtruoj kaj provis konstrui sian fortikaĵon sur Terraria.

— Neperfekta kopio de Tero?!

- Kiel vi diras.

- Ili faris ĝin? mi demandis pro scivolemo.

- Ne. La gravita kampo de la planedo estis malstabila. La setlejoj konstante ŝanĝis sian geografian pozicion pro tre fortaj tempaj kirloj. Multe da rubo ĵetita de la Tero estis finiĝanta sur la teraraj strandoj. El tiu malbonodora amalgamo naskiĝis ĉiaj neeblaj estaĵoj, kiuj senĉese ŝanĝis la entropian indicon de la planedo!

— Artileriisto, li frenezigas min!

- Atendu! Finu nun! La pilgrimantoj…

"Mi venas sur la Teron!"

"Tio estas abomenaĵo, Bazar!" Sur la tero. La diamantoj de malnova lumo estos ĉe nia nazo!

- Kaj ni metos piedon sur ilin, pafanto!

- Vi kaptis vin!

— Jes, ĉu vi fidas al Moreaugarin?!

- Mi pensis.

— Mi diras, ke ni iru sur lian manon kaj poste ni faru al li feston, ĝis li mankos al peceto!

Mi iris kun li. Kion mi devis perdi? Kaj venis Totora, la cirko, kaj Gargarelli, la filozofo, kaj Plotor, la buĉisto de Venuso, kaj Vlasko, la trumpetisto, kaj Brulla, tiu kun la parolanta papago.
Granda ĝojo. Ni kunigis nian tutan grupon. Poste, matene, mi ekiris al Moreaugarin. Ĉe la bordo de la oceano li atendis nin, en forlasita kastelo, ĉe la rando de Adamville. Ni estis sufiĉe malsataj kiam ni alvenis. Majo, ni rompu la pordegojn de Moreaugarin.

Kanajlo! Li kondutis bone kun ni. Li estis milda kiel ŝafido. Dolĉa parolado. En la okuloj, mielo. Trukoj. Baliverne.

Li faris al ni paroladon. Lia lango estis blokita. Li sidis sur lia malfortika maŝino. Ĝi blovis nubojn de fulgo. Vi ne povis scii kio ĝi estas. Skarabeo? Mekanika polpo? Demono de plasto, vitro kaj ŝtalo? Ĉu ĥimero?!

La maŝino havis brilajn ruĝajn orbojn. Arĝentaj bastonoj plenaj de pikiloj. Plurkoloraj prismoj, por ke vi povu legi la pasintecon, nunan kaj estontecon en ili. Grandega Fulton-dinamo. Ŝveligebla tubo, volvaĵo. Fajrobuloj. Unu-tuna piŝto. Germana semaforo. Ŝtala virŝafo. Brila, glitiga skafaldo. La kapturna birdo. Celofanaj serpentoj kaj ondetantaj hologramoj. Organikaj amasoj el kiuj naskiĝis ĉiaj fiuloj. Klarvid-klarvida piramido kun blua fulmo pafante el ĝi. Rusta lanĉplatformo.

Superkomputilo Mettrycks. Kaj botelo da Van der Wraff.

Moreaugarin daŭre paŝis ĉirkaŭ la ponto, skuante sian arĝentan kolhararon, svingante siajn siringajn trumpetojn, blovante fumblovojn kaj freneze kriante:

"Bonvenon, miaj tigroj!" Miaj leonoj! Miaj kuraĝaj batalantoj! Mi aŭdis, ke vi kovris vin per gloro ĉe Trafalgar! Bone farite, tigroj! Vi batalis la samajn malhelajn fortojn, kun kiuj mi militis dum kvarono de jarcento! Ili volas kapti mian Originalan Sekreton! Ni ne lasos ilin!

- Nun! Nun! Nun!

— Tiel mi volas vin, tigroj! Ni purigos! Ni reorganizos la tutan Universon! Blovi? La kraĉo? La ventoj! La vomo! Ni metos ilin tra fajro kaj piro! Ni savos la spiriton, tigroj!

— Uraaa!

— Ni liberigos la Idealan Citadelon kaj restarigos la puran spiriton inter ĝiaj muroj! Ni poluros la diamantojn de malnova lumo, por ke ilia brilo revivigu la spiriton!

Liaj vortoj estis belaj. Vere edifa. Sed ni volis scii, kio estas nia parto. Alie, bone ellaboritaj vortoj, sed ne por ni.

Mi diris al li el la vizaĝo de Moreaugarin. Li ekkoleris. Li faris nin per ovo kaj vinagro. Li kriis al ni kolere:

"Ne lasu min, tigroj!" Vi estas la floro de stelmilitoj! Vi estas miaj kavaliroj!

Nu, sufiĉe dirite, sinjoroj. Ha, kelkaj batal-harditaj soldatoj, jes, mi estis. Ni konservis niajn armilojn bone kaŝitaj en niaj korpoj. Vi estus dirinta, ke ni estas tiaj anĝeloj. Ordinaraj preterpasantoj. Kaj ni? Fierce de la feroca. Malfacilaj tempoj. Tute timiga.

— Aŭskultu, Moreaugarin, vi diras, ke ni komencos krucmiliton, ĉu ne?! Jes, kio pri la malnovaj malpezaj diamantoj?! Brulla, tiu kun la parolanta papago, duondemandis.

— Aaaah! Tigro! Senmorteco malplenigas vian bruston! Vi estos senmorta.. Ni batalos eterne! Mi promesas al vi! Ni estos la mastroj de la Universo! Ni estos la principo de tiu, kiu multiĝas, ni estos la Mandhala, ni estos la filozofia ovo!

"Ne lumigu, Moreaugarin," kriis Ibhib, la artileriisto de Longville, saltante de unu piedo al la alia. Ni volas scii nian parton. La sono de flava, ni amas tiun!

— Jen la vorto! Kion ni gajnas se ni buĉas la pilgrimajn trompulojn ĝis la tenilo?! Mi demandis, dezirante eklabori, ne stari flanken.

- Ho! Kiel la Universo gutis fajreron de spirito en peceton kiel vi, Bazar! muĝis Moreaugarin, kaptante min milde je la kruro. Rigardu vin! Povrulino! Vi estas plena de puso ene! Plena de cimoj! Ni kaŭterigos vin! Mi bruligos vin ruĝe, soldato! Ĉu vi volas flavon? Mi donos al vi flavon! Ĉu vi volas virinojn? Vi havos multe! Danĝeraj armiloj? Vi havos la plej danĝerajn armilojn en la Universo! Sed la gloro, Bazar?! Gloro? Ni liberigos la Idealan Urbon! Kaj ni kovros nin en gloro! Ni malfermos ĝiajn pordojn kaj kovros nin en gloro! Surgenue, tigroj!

Ni ĉiuj falis en la polvon, hontaj. Moreaugarin premis propran pedalon kaj pafis verdan, verdan trabon tra la aero. La aero bruis, transformiĝis en ĉielarkon.

Rigardu, jen kiel Moreaugarin impresis nin!

Mi estis en lia povo. Mi ne havis eskapon. Li povus sufoki nin. Ĝi povus fendi nian ŝelon'. Por trinki nian esencan fluidon. Por ŝanĝi nian spiriton'. Preta, preta dispremi nian bruston, palpu nian koron, kanti ĝin milde premante ĝin per ungo.

Li estus povinta, la frenezulo!

Kaj ni? Ni estis sorĉitaj. Ni estis falintaj en la kaptilon. Mi neniel havis eskapon.

Ni grimpis sur la ferdekon de lia maŝino kaj komencis vagi la Universon malproksimen kaj larĝe ĝis ni atingis la akvojn de Atlantiko. En la Korno de Afriko mi mallevis kelkajn piratajn ŝipojn kaj hakis aron da kalmaroj, kiuj faris sian komercon tie dum cent aŭ pli da jaroj. Ni provizis en Ĝibraltaro kaj fuŝis kun kelkaj varmaj, bustyaj oroj. Ni mensogis al la mondo, ke ni iras botelbalenon fiŝkapti en la malproksima Nordo. Kiu kredos nian vorton?!

La usonanoj, la rusoj kaj la patagonoj estis flarinta ion. Eĉ la ĝenovanoj enmiksiĝis. Kaj la arjoj bone kaŝitaj en la brazila ĝangalo, kaj kelkaj el Tibeto. Ili sendis siajn sekretajn agentojn post ni. Ili havis armilojn kaŝitajn en siaj poŝoj kaj ili subaĉetis ĉiujn Bosketari por rakonti al ili ian sekreton, ion.

Sekvis nin eskadro da fantomaviadiloj, nuklea submarŝipo kaj balono plena de infanteriistoj. Ili celis nin de milita satelito kaj plantis bakterion por infekti niajn membranojn kaj lasi nin sen oreloj.

Malriĉuloj!

Mi ridis en iliaj vizaĝoj. Ni krakis niajn brustojn kaj elportis nian pezan artilerion, kaj Moreaugarin balais ilin ĉiujn per sia verda trabo.

Polpo venis el Terraria serĉante manĝaĵon kaj hordo da sarabandancistoj, kiuj malamis la bonon, eniris nian vojon, ni palisumis ilin kaj fritis iliajn idojn, kaj la polpon mi tranĉis tranĉaĵojn, tranĉaĵojn, mi ĵetis ĝin en la potojn kaj trinkis ĝin. vespere, aspergante ĝin liberale per pulvosuko.

- He, ĉu estas io videbla?! Moreaugarin vokis nin de mateno ĝis vespero, tute ne lasante nin forlasi la kaĝon.

— Dezertaj akvoj!

— Vine anaforo!

— Atentu la artimon!

- Veturu la vojon!

"Tenu al ĉi tiuj, Plotooor!"

"Desegnu la velon, soldato!"

— Saluton!

- Ligu la sari'!

- Faligu la sondilon!

- Atendu!

— La taĉeto venis!

Rigardu, mi robotis sur la ferdeko. Dum kelka tempo ni velis sen karboj penante savi ilin por la granda batalo. La korboj brilis en la suno kaj atendis, la malsaĝuloj, ruĝiĝi, pufo, pufo, pufo.

- Boato! — kriegis iun tagon Vlasko, la trumpetisto, kvazaŭ freneziĝinta.

Ni kunpremis nin ĉe la ŝtala parapeto. Mi skanis la vastaĵojn. Mi kriis al la inĝenieroj, ke ili haltigu la venton, kiu elfluis el la pruotuboj, ŝveligante niajn velojn.

- Ĉiela signo, diris al ni Moreaugarin, balaante la akvojn per sia verda radio.

"Monaĥo!" kriis Plotor la buĉisto, ekploris kiel infano.

La monaĥo apenaŭ spiris. Li havis malglatan kaj implikitan barbon. Li ne manĝis de tagoj. Li kunportis bizaran platformon en la boato. Mi studis ŝin silente.

Naufragiatu' flustre diris al ni:

— Mi travagas la marojn kaj oceanojn dum jaroj, penetrite de mistera penso. Mi volas registri la voĉon de Dio. Mi ofte petegis lin diri al mi vorton. Unu, nur. Mi havas diskojn kun mi kaj gramofonon. Mi ne perdas esperon. Se vi donos al mi manĝaĵon, mi preĝos por via krucmilito, filoj!

Venu, mi diris al mi, la monaĥo flaris, kion ni portas. Sed kiel?! Vivo en la dezerto de akvoj certe instruis lin legi la animojn de estaĵoj?!

Ni parolis. Mi menciis ĝin. Li manĝis kun gusto. Li montris al ni kiel lia platformo funkciis. Do kaj pretere. Li iom banis ŝin. Miaj krucistoj, ulo! Eĉ Moreaugarin estis senvorta kvazaŭ li stultus sin. Călugăraşu daŭre donis ĝin al li antaŭ ol li ludis al ni valson, tangon aŭ kongaon. Ni purigu niajn malhelajn fruntojn de militemaj pensoj. Sed kiel mia monaĥo povis scii, ke ni havas armilojn en niaj korpoj, enterigitaj profunde, malproksime de la lumo de la okulo.

- Ni estas lacaj kaj rompitaj, mi intermetis, rigardante la monaĥon rekte en la okulojn. Ni lasu por morgaŭ vespere, tro pia! Kio pri mola lito el algoj kaj marfloroj?!

Li iĝis monaĥo. Ili brilis super liaj okuloj. Li murmuris ion sub la spiro. Lasu ĝin, mi tamen ne dormis..

Mi sentis ĝin ĉirkaŭ noktomezo. Li glitis sur la ferdekon en la lunlumo. Li iris al la postaĵo. Li fuŝis tie. Mi estis nur okuloj kaj oreloj. Mi vidis lin elpreni la gramofonon kaj elekti arĝentan el inter la teleroj. Ĝi ne estis diskoludilo, komprenu! Neniu facileco registri la voĉon de la Sinjoro! Mi saltis kiel kato de mia seĝo, inter la bareloj da olivoleo. Miaj nudaj piedoj dormis. La ronkado de Moreaugarin aŭdiĝis eĉ preter la Arkta Cirklo.

"Sankta patrino, ĉu dormo ne kaptis vin en ĝiaj ungegoj?"

"Ha, estis vi, knabo?" flustris mia punita monaĥo. Mi eliris sur la ferdekon. Mi kredis aŭdi voĉon. Eble estas Dio, mi pensis. Li kompatis min!

— Estas kanto de balenoj, mia kara.

— Ha!

- Balenoj, pli ol verŝajne.

— Mistera laboro ĉi ilia kanto, filo!

"Ĝuste, vi pia knabino," mi grumblis, palpante mian bruston. Kaj en kiu monaĥejo vi diris, ke vi estas?! Eble sur Askabio...

Mi ne povis fini miajn vortojn. Călugărașu' metis la arĝentan teleron en sian armilon kaj anĝela muziko elverŝis super la akvoj. Mi sentis la sangon flui al mia nazo kaj buŝo. Mi falis plate sur la ferdekon. Kiom pri ruliĝado en la ondoj. La sonoj fariĝis venenaj sagetoj. Miaj hufoj, vizaĝo kaj harplena piedo sangis.

Mi ellitiĝis malfacile. Mia kruro estis ŝvelinta, preta, preta fiki min. Mi ĵetis min antaŭen. Mi krakmalfermis mian bruston kaj pafis salvon da murdaj kugloj.

"Perfidulo!" kriegis Ibhib, la artileriisto, rapidante sur la ferdekon unuvoĉe.

- La piratoj! muĝis Gargarelli, filozofo, ĵetante fajrajn bastonojn tra la aero.

- Malamiko, ulo! muĝis Plotor traŝirante ĉion ĉirkaŭ li per siaj ŝtalaj ungegoj.

Neniu spuro de monaĥo. Moreaugarin brakumis min. Li starigis ceremonion. Liaj falkistoj ludis la trombonon kaj tamburojn. Moreaugarin ornamis min. Medalo farita el la paĝoj de krimromano, kiun mi sciis parkere algluiĝis al mia brusto. Li kisis min sur la vangoj. Li promociis min. Li faris min kontradmiralo.

Malfrue en la nokto, fumante cigarojn kiel sloboj, mi sidis ĉe la rigilaro. La nudaj viroj ronkis. Luna levis la krurojn al la kapo. Varma venteto blovas.

Moreaugarin mi-a zis:

— Kontradmiralo, ĉu vi kredas je ĉi tiu krucmilito?!

—…?

"Ĉu vi ne jam sentas, ke la malnovaj malpezaj diamantoj bruligas vian internon?!" Ĉu vi sentas la brilon de la Ideala Fortikaĵo? Ĉu via animo ne sopiris al la malnova lumo, de la komenco de la Universo? Kiel vi sentos, kiam milionoj da homoj rapidos tra la malfermitaj pordegoj, plorante de feliĉo, ke ili trovis unu la alian?!

Mi nenion diris. Ni navigas tra maltrankvilaj akvoj. Eble jam la pilgrimantoj, garditaj de la monaĥo, levis sur la murojn bobelantajn kraterojn kaj fajrajn asteroidojn, por dispremi nin, por ĵeti nin en la sideran inferon!

"Kion vi faros kun via diamanto?" riproĉis Moreaugarin, svingante la siringojn el sia arĝenta cigaro. Ĉu vi englutos ĝin por fariĝi senmorta? Ĉu vi ne pensas, ke ĝi estas vantaĵo? Kion vi faros kun la senmorteco? Kiom da militoj vi frotos vian haŭton?! Ĉu estas ia punkto? Ĉu ne estas pli ebrie vivi nur unufoje? Bruli kiel torĉo-en palpebrume?!

La parcima!

Kiel li provis forpreni min per sukero. Kiel li daŭre fosis tra mia animo. Mi povis senti, kie ĝi batas. Mi povis vidi, kio estis lia laboro! Li volis, ke mi donu al li mian diamanton. Hulpavnic!

Li ridis en mia nazo:

"Kaj kial mi ankaŭ ne estus senmorta?"

- Ĉu vi volas enuiĝi, Bazar?! Senmorteco estas por la elektitaj spiritoj! Ili devas fariĝi la principo de unu kiu multiĝas! Ĉu vi ŝatus esti ne karnaj kaj sangaj soldatoj, sed principo, kiu ordigas la Universon en la Granda Ludo? Ĉu vi volas edziĝi kun la Absoluto malprofite de la karno?!

- Kaj tiam?

- Vendu ĝin, Bazar! Mi aĉetas ĝin!

Aŭdu la pramion! Kiel li embarasis min! Ne estis en la menso de Moreaugarin liberigi la Idealan Valurit-Citadelon por homoj, kiel li mensogis al ni antaŭe, kanajlo!

Mi dispremis la cigaron sub mia boto kaj enlitiĝis. Mi konfuzis la tutan nokton. Mi ne havis dormon. Mi revis pri bazakonoj.

Ĉe tagiĝo ni alĝustigis niajn horloĝojn. Mi faris salton en la tempo. Ni bruis nian kirason. Ni viciĝis sur la ferdeko. Mi genuiĝis. Ni faris la signon de la kruco. Ni prepariĝis por batalo.

Ibhib, artileriisto, tiris min flanken. Li montris al mi doldora sakon da flavoj. Li flustris al mi:

"Bazaro, knabo!" Fiku senmortecon! kion vi zorgas Rigardu, ni vendis nian parton al Moreaugarin. Kion vi faras? Rigardu, en kian fuŝaĵon mi metis min!

Mi tiris unu super la dorso de lia kapo. Mi mordis liajn orelojn, li frapadis. Kiel parcima, pafanto. Preta, preta vendi min ekde la komenco al Moreaugarin.

- Mi povis vidi, pafisto!

Pezaj nebuloj malsupreniris sur la ferdekon. Fajra fluo fluis sur nin. Turniĝantaj steloj trafis nin. Ŝtala serpento siblis tra la aero. La pilgrimantoj daŭre ŝanĝis sian formon. Ibhib trafis ilin per la kanono. Vlasko, la trumpetisto, buĉis ilin, igante iliajn sonojn en bombadojn.

Moreaugarin hurlis, ŝajnigante:

— Por la Ideala Urbo, antaŭen! Ĝuste, miaj tigroj! Ni liberigu la murojn de malnova lumo!

Kiel li mokis ŝin! Kiel li mensogis!

Mi vidis riveretojn. Muĝado Gxemas. La-frostigitaj-akvoj-brue ekbolis. Glacimonto kolapsis. La suno maldikiĝas. Ie, alte supre, pendis ranca stelo.

- Hura! kriis Ibhib, la pafanto, sekvante la paŝojn de Moreaugarin.

- Ili! urĝas Plotor, la buĉisto', trompante ankaŭ sin.

Fine fariĝis silento. Super la neĝblankaj vastaĵoj, purpura fumo flosis dum momento. Sango fluis el la ĉielo. Fluguri vetero dum pluraj horoj. Ni amasiĝis ĉe la piedo de la Ideala Citadelo kaj purigis nian kirason. Kelkaj rabobirdoj bekas la ŝtelistojn de la pilgrimoj. Moreaugarin staras sur ankoraŭ varma bombado, volante doni al ni alian paroladon. Li ankoraŭ postkuris min nun, kiam la batalo finiĝis kaj li devis doni al mi mian parton, diamanton de malnova lumo. Golanoi eĉ ne zorgis pri ĉi tiu lando. Ili trinkis pulvsukon kaj kantis malpurajn kantojn. Moreaugarin kriis per gorĝa voĉo:

— Dankon, tigroj! Miaj kavaliroj! La Ideala Valurit Fortikaĵo estos...

Vidante, ke neniu lin aŭskultas, li lasis sin. Li eltiris sian ponardon kaj komencis grati la murojn, respekte karesante la diamantojn de antikva lumo. Mi sekvis lin.

Li ekkriis al mi kolere:

- Kion vi volas?!

Kion vi volis? Mia flanko, vi vidas. Li eĉ ne volis esti aŭdata, li ekkriis:

— Dum jaroj mi volis senmortecon! Mi serĉis ĝin en la amo de virino! Vane! Agata ne estis senmorta! Sinjorino Brizard mokis min! Ĉu vi aŭdis pri ŝi, soldato?!

- Ne, mi diris, iom ruĝiĝante.

- Kion vi scias? Mi alportis Mandhala! Vi scias kial?

"Ne," mi konfesis frapante.

"Vi estas pretendanto, Bazar." Mi renkontis vian patrinon. Estis same! Kaj ĉiuj en Adamville estis pretendanto! La floro de la spirito?! Neniel! Kelkaj kanajloj! Potlogistoj! Gargari! Maldiligenta kaj korupta! Ili ventumis sin post vana gloro! Ili malbenis la registaron, sed kiam ili alvenis al la ministra sidejo, ili estus finiintaj sur la rokoj!

— Ĉu vi juĝas ilin, Moreaugarin? Ĉu vi havas ĉi tiun rajton juĝi homojn?!

- Malsaĝulo! Vi neniam scios…

- Ĉu vi volas fari alian eksperimenton, ion?! Mi demandis lin palpante mian bruston.

Li estas kaptita, bastard'. Sed li laŭte ridis. Por mortigi lin, li diris al mi. Fari ĝin rapide, rapide, li diris al mi.

- Venu, ne leviĝu! Vi estas la komenco kaj la fino!

- Restu silenta! Venu, Bazaar! Jen via celo! Pafu, soldato!

- Ankoraŭ unu vorton kaj mi ĉikanos vin, vane mi minacis lin, farante paŝon malantaŭen.

- Kuraĝon, Bazar! Faru tion!

Li ludis kun mi. Li volis dorloti min per sia verda radio. Li volis instrui al la soldatoj lecionon. Iu ĉesu porti ilin sabate. Por regi ilin laŭplaĉe.

Li kriis al mi:

"Vi povas fari ĝin!" Venu, la Absoluto atendas min! Mi estas la principo de tiu, kiu multiĝas!

Jen, ekkriis Moreaugarin!

Palpebro flirtis. Lia sango bolis en liaj vejnoj. Li komencis eltiri la diamantojn kaj kolekti ilin per tremanta mano. Mi alkuris kaj kaptis unu. Moreaugarin ekploris. Li rapidis por kapti min je la kolo. Mi deĉenigis salvon dum la etendaĵoj skuiĝis. Moreaugarin retropaŝis, viŝante la sangon de siaj lipoj. Mi fermis miajn okulojn kaj liberigis pugnojn da varma plumbo.

Moreaugarin kolapsis. Li tordiĝis dum kelkaj momentoj, ĉerpante sangon. Ĝi ruliĝis de la ferdeko, ruĝigante la ŝaŭmon de la ondoj. Ventklingo prenis lin kaj disĵetis lin inter la glacion. Ĝi rompiĝis en milojn da pecoj.

Dum mi iris laŭ la piedvojo, mi ekvidis unu elirantan el la sablo. Li venis al mi kaj, parolante en Dodi, diris al mi, kvazaŭ ni konus unu la alian de ĉiam:

- Moreaugarin, la ĉielo estas ruĝa, estos vento.